Z Ewangelii na każdy dzień – 21 styczeń

Pierwsze czytanie:

 (Hbr 6, 10-20)
Bracia: Nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdy usługiwaliście świętym i jeszcze usługujecie. Pragniemy zaś, by każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic. Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę, nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, poprzysiągł na samego siebie, mówiąc: "Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę". A ponieważ Abraham tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane. Ludzie przysięgają na kogoś wyższego, a przysięga dla stwierdzenia prawdy jest zakończeniem każdego sporu między nimi. Dlatego Bóg, pragnąc okazać dziedzicom obietnicy ponad wszelką miarę niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą, abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzy uciekliśmy się do uchwycenia zaofiarowanej nadziei. Trzymajmy się jej jak bezpiecznej i silnej dla duszy kotwicy, która przenika poza zasłonę, gdzie Jezus jako poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.

Psalm:

(Ps 111 (110), 1b-2. 4-5. 9 i 10c)
REFREN: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu

Z całego serca będę chwalił Pana
w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu.
Wielkie są dzieła Pana,
zgłębiać je mają wszyscy, którzy je miłują.

Sprawił, że trwa pamięć Jego cudów,
Pan jest miłosierny i łaskawy.
Dał pokarm bogobojnym,
pamiętać będzie wiecznie o swoim przymierzu.

Zesłał odkupienie swojemu ludowi,
na wieki ustanowił swoje przymierze,
imię Jego jest święte i wzbudza trwogę,
a Jego sprawiedliwość będzie trwać na wieki.

Aklamacja (Ef 1, 17-18
Niech Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania.

Ewangelia:

 (Mk 2, 23-28)
Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: "Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?" On im odpowiedział: "Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom". I dodał: "To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Cierpliwość nie jest naszą mocną stroną. Zresztą jak ma być w świecie, w którym kilkudziesięciosekundowe oczekiwanie na otwarcie się systemu operacyjnego komputera to już powód do złości i postanowienia, by wymienić tego grata na coś szybszego, a zagapienie się kierowcy przed nami na zmianę świateł to niewybaczalna zbrodnia pozbawiająca nas czasem całej minuty. Także stałość nie jest elementem naszego świata. Zmiana miejsca pracy to coś normalnego, zmiana typu pracy to coś, co statystycznie czeka każdego pięć razy w życiu. Zmiana współmałżonka czy partnera życiowego bywa przedstawiana jako element osobistego rozwoju.
Więź między Bogiem a Abrahamem opiera się na niezmienności Bożych obietnic i cierpliwości Abrahama. Dlatego jest to poważne zaangażowanie, nadające wartość nie tylko życiu doczesnemu, ale nadziei dotyczącej wieczności. Naszą wieczność budujemy przez cierpliwość i wierność w małych rzeczach, jakie Bóg złożył w nasze ręce w doczesności. Cierpliwości uczymy się, towarzysząc Chrystusowi w Ogrójcu, czuwając na modlitwie tak, jak chciał, by czuwali Jego uczniowie. Tam uczymy się, bowiem, przyjmować drogę, którą Bóg nas prowadzi do siebie. Jest to droga długa, przemierzana krok po kroku. Jej cel nosimy w sobie, tam, gdzie przechowujemy pamięć o przymierzu z Bogiem.

Komentarz do psalmu

O ilu rzeczach zapominamy każdego dnia. Sprawy ważne są wypierane z naszej pamięci przez jeszcze ważniejsze. Zostaje w niej to, czym naprawdę żyjemy, co dla nas ma absolutnie witalne znaczenie. Bóg nie zapomina o przymierzu. Ono jest dla Niego ważne. Jeśli zapominam o modlitwie, poście, co to znaczy? Skąd się bierze taka nieuwaga?

Komentarz do Ewangelii

Czytanie starych ksiąg to zajęcie dla ludzi, którzy nie mają nic lepszego do roboty. Interesuje nas, jak my mamy żyć, a nie jak dawne przekazy relacjonują życie osób dawno zmarłych. Z drugiej zaś strony gubimy się w życiu. Podpieramy się sztywnymi instrukcjami i procedurami, chcemy jasnych przepisów na życie, w poszukiwaniu których wertujemy poradniki. Słuchamy różnych trenerów i coachów, by nam wytłumaczyli, kim jesteśmy i po co żyjemy. Te dobre rady gotowiśmy kupować za wielkie pieniądze. Chrystus uczy nas, byśmy szukali prawdy o sobie i naszym życiu w Piśmie Świętym przemodlonym i przemedytowanym, mówiącym o miłości i trosce Boga o człowieka.

Komentarze zostały przygotowany przez o. dr hab. Waldemarze Linke CP

źródło: mateusz.pl

  (Ef 1, 17-18
Niech Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania.

Módlmy się.

(Ps 111 (110), 1b-2)
Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu