Życie konsekrowane. Dlaczego Kościół potrzebuje zakonników?

Ks. prof. Szukalski nawiązuje do historii monastycyzmu oraz do rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Te rady obowiązują wszystkich chrześcijan, jednak osoby konsekrowane czynią z nich zasadę życia. Dla benedyktynów dodatkowym elementem jest „stabilitas loci” – ślub stałości miejsca. W świecie ciągłej mobilności jest to znak zakorzenienia i wierności.

W rozmowie pojawia się także analogia między życiem rodzinnym a życiem zakonnym. W obu przypadkach człowiek „szlifuje się” we wspólnocie, ucząc się rezygnacji z własnych oczekiwań. Jak mówi ks. Szukalski: „Do zakonu nie idzie się po to, żeby być kochanym, lecz po to, żeby kochać”.

Kapłan podkreśla, że wspólnoty klauzurowe promieniują duchowością – jak parasol modlitwy rozciągnięty nad światem. „Spowiedź nie jest tylko po to, żeby odpuszczono grzech ciężki” – zauważa – „to również oddanie chwały Bogu”.

Rozmowa kończy się pytaniem, dlaczego rewolucje – od Francji po bolszewików – zawsze zaczynają od ataku na zakony. Odpowiedź jest prosta: życie konsekrowane jest znakiem, że Bóg istnieje. A to przeszkadza tym, którzy chcą budować świat bez Boga.

Cały odcinek do obejrzenia na kanale YouTube „Katolicka Bydgoszcz”.