Ewangelia na każdy dzień (23 sierpnia)

Pierwsze czytanie:

 (Ez 37, 1-14)
Spoczęła na mnie ręka Pana, i wyprowadził mnie On w duchu na zewnątrz, i postawił mnie pośród doliny. Była ona pełna kości. I polecił mi, abym przeszedł dokoła nich, i oto było ich na obszarze doliny bardzo wiele. Były one zupełnie wyschłe. I rzekł do mnie: "Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?" Odpowiedziałem: "Panie Boże, Ty to wiesz". Wtedy rzekł On do mnie: "Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich: Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana! Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja wam daję ducha, byście ożyły. Chcę as otoczyć ścięgnami i sprawić, byście obrosły ciałem, i przybrać was w skórę, i dać wam ducha, byście ożyły i poznały, że Ja jestem Pan". I prorokowałem, jak mi polecono, a gdy prorokowałem, oto powstał szum i trzask, i kości jedna po drugiej zbliżały się do siebie. I patrzyłem, a oto powróciły ścięgna i wyrosło ciało, a skóra pokryła je z wierzchu, ale jeszcze nie było w nich ducha. I powiedział On do mnie: "Prorokuj do ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mów do ducha: Tak powiada Pan Bóg: Z czterech wiatrów przybądź, duchu, i tchnij na tych pobitych, aby ożyli". Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach – wojsko bardzo, bardzo wielkie. I rzekł do mnie: "Synu człowieczy, kości te to cały dom Izraela. Oto mówią oni: Wyschły kości nasze, znikła nadzieja nasza, już po nas. Dlatego prorokuj i mów do nich: Tak mówi Pan Bóg: Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam" – mówi Pan Bóg.

Psalm:

(Ps 107 (106), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9)
REFREN: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana

Tak niech mówią odkupieni przez Pana,
których wybawił z rąk przeciwnika
i których zgromadził z obcych krain,
ze wschodu i zachodu, z północy i południa.

Błądzili na pustynnym odludziu,
do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi.
Cierpieli głód i pragnienie
i wygasało w nich życie.

W swoim utrapieniu wołali do Pana,
a On ich uwolnił od trwogi.
I powiódł ich prostą drogą,
aż doszli do miasta zamieszkałego.

Niech dziękują Panu za dobroć Jego,
za Jego cuda wobec synów ludzkich,
9 bo głodnego nasycił,
a łaknącego napełnił dobrami.

Aklamacja (Ps 25 (24), 4b. 5a)
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami, prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń.

Ewangelia:

 (Mt 22, 34-40)
Gdy faryzeusze posłyszeli, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: "Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?" On mu odpowiedział: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem”. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy".

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Sugestywna wizja Ezechiela przedstawia dolinę pełną wyschłych, ludzkich kości, szkieletów – pozbawionych wszelkich tkanek miękkich. Spoczywały tu one już od dłuższego czasu. Mogło to być miejsce wielkiego pobojowiska lub katastrofy. Ezechiel – posłuszny woli Boga – wykonuje bezwarunkowo kolejne Jego polecenia. Prorokuje do kości i do ducha. W następstwie tego działania te martwe, ludzkie cząstki stają się żywymi ciałami.
Nie ma sytuacji bez wyjścia. To, co po ludzku wydaje się niemożliwe, dla Boga nie ma granic. Czasem sobie myślimy, że to koniec i dalej się już nie da. Ten obraz doliny wyschłych kości, zrelacjonowany przez Ezechiela, choć pozornie straszny i tragiczny, pokazuje nam, że jednak może być inaczej. Bóg, kierując się wielką miłością, może stworzyć człowieka na nowo, choćby ten już umarł. Może to uczynić, tchnąc w niego Ducha Świętego. Tę zapowiedź zmartwychwstania potwierdził Jezus. Ufajmy w tę Bożą moc. My nic przez to nie tracimy. Możemy jedynie zyskać.

Komentarz do psalmu

Psalm responsoryjny, będący początkowym fragmentem dość długiego w całości Psalmu 107, jest dziękczynieniem za wszystko, co Bóg uczynił dla Izraela. Psalmista wzywa wszystkich wybawionych z rąk nieprzyjaciół oraz ocalonych z wygnania do uwielbienia Boga. Treść ukazuje, z jakich ciężkich przypadłości i opresji naród ten został uratowany. Bez woli Boga i Jego działania Izraelici zbłądziliby na pustyni oraz straciliby życie z głodu, pragnienia i trwogi. Pan wysłuchał ich wołania w chwili udręki i dopomógł im mimo grzechów, których się dopuścili.
Miłosierdzie Boże jest wielkie i nieprzeniknione. Tę bezwarunkową miłość do człowieka sami czasami nadużywamy. Wykorzystujemy ją, a czy w zamian coś dajemy? On – Bóg niewiele od nas wymaga. Właściwie to nic. Zostawia nam te kwestie do rozstrzygnięcia w naszej wolności. On wszak już swoje powiedział. My jako chrześcijanie wiemy, jak mamy postępować i jakich reguł przestrzegać. Bóg szanuje nasze wybory, a te wszystkie formy i sposoby dziękczynienia czy uwielbienia nie mają specjalnego znaczenia. Ważne jest nasze serce, postawa życiowa wobec Boga, siebie i innych ludzi. Czyń to dziękczynienie siostro i bracie, jak chcesz, ale czyń. To tak bardzo niewiele.

Komentarz do Ewangelii

Czy Jezus zapytany przez faryzeuszy o największe przykazanie w Prawie odpowiedział im coś nowego, czego dotychczas nie znali? Raczej nie. Przykazania te już wówczas istniały, lecz umiejscowione były w różnych miejscach Starego Testamentu. Miłość do Boga została zapisana w Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 6, 5), natomiast relacje względem bliźnich w Księdze Kapłańskiej (Kpł 19,18b). To ostatnie przykazanie dotyczyło jednak nie ogółu ludzi, ale wyłącznie członków swojego narodu. Jezus, kolejny raz podstępnie wystawiony na próbę, przedstawiając to największe przykazanie, dokonuje istotnej syntezy tych dwóch dotychczas rozdzielnych przykazań. Wskazuje także jednoznacznie na obowiązek miłości wobec wszystkich bliźnich, także nieprzyjaciół i pogan. Podkreśla, że nie może być miłości do Boga bez miłości do bliźniego i odwrotnie, miłości do bliźniego - bez miłości do Boga. Jezus chce nam także wskazać, że miłość do Boga ma być bezgraniczna i zaangażowana: z całego serca i całej duszy. Bliźnich mamy zaś kochać jak samych siebie.
To piękne przesłanie miłości ma ponadczasowe, ponadkulturowe, a przez to uniwersalne znaczenie. Gdyby było stosowane w codziennym życiu, to z pewnością nie byłoby kłótni, zatargów, wojen… Wszelkie nasze ziemskie kodeksy prawne nie musiałyby być stosowane. To przecież takie proste i jednocześnie jakże bardzo trudne…

Komentarze zostały przygotowane przez Damiana Jakubowskiego

źródło: mateusz.pl

  (Ps 25 (24), 4b. 5a)
Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami, prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń.

Módlmy się.

(Ps 107 (106), 2-3)
Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana