Błogosławiony Czesław, prezbiter - patron dnia (20.07)

Czesław urodził się około roku 1180 w Kamieniu Opolskim, podaje się, że miał być krewnym św. Jacka. Legendy mówią, że studiował w Pradze, Paryżu oraz Bolonii, co wydaje się być jednak mało prawdopodobne. Wiadomo jednak, że obok św. Jacka Odrowąża i Hermana Niemca należał do księży z otoczenia Iwona Odrowąża, biskupa krakowskiego. Podaje się, że był kustoszem kolegiaty sandomierskiej, co wskazywałoby na jego szlacheskie pochodzenie, gdyż tylko osoby z takim pochodzeniem przyjmowano do kapituły. 

Około 1220 roku wstąpił jako diecezjalny kapłan do dominikanów, a swój habit otrzymał z rąk samego św. Dominika. Dwa lata później przybył z współbraćmi do Krakowa, gdzie uroczyście przyjął ich Iwo Odrowąż wraz z klerem i ludem. Pierwsi krakowscy dominikanie zajmowali się pracą kaznodziejską i duszpasterską. W 1225 roku zaproszono dominikanów do stolicy Czech, dokąd pojechał Czesław. Stał się on założycielem rodziny dominikańskiej na czeskiej ziemi.

 

Następnie, z Pragi udał się do Wrocławia, gdzie podobnie jak Iwo Odrowąż, ciepło przyjął go biskup Wawarzyniec. Dominikanie otrzymali kościół św. Wojciecha, a dokument przekazania świątyni zachował się do dzisiaj. W 1231 roku Czesław był przeorem, a po dwóch latach został prowincjałem wybranym przez kapitułę. Dzięki temu brał udział w kanonizacji św. Dominika w Rzymie w 1234 oraz w kapitule generalnej w Bolonii. Po złożeniu stanowiska, aż do śmierci w około 1242 roku, piastował urząd przeora wrocławskiego klasztoru

 

W przytoczonej przez Jana Długosza legendzie, mówi się, że Czesław swą modlitwą uratował Wrocław przed najazdem i zniszczeniem przez Tatarów w 1241 roku. Gdy najeźdźcy zajęli miasto, wrocławianie bronili się poza murami obronnymi, a Czesław miał być duszą całej obrony. Miał on się modlić o ocalenie miasta oraz wychodzić na jego wału i podnosić na duchu jego obrońców. Wygraną nad najeźdźcami mieszkańcy przypisywali Czesławowi i jego modlitwom i wstawiennictwu, którego wiara powstrzymała nieprzyjaciela. Należy jednak to podanie uznać za legendę, bowiem Wrocław był spalony w 1241 roku, a w innych latach najeźdźcy monogolscy nie podeszli tak daleko.

Tradycja wrocławska podaje, że Czesław umarł 15 lipca 1242 roku, podobnie podaje to tradycja dominkańska. Nad jego grobem postawiono ołtarz oraz czczono go jako świętego, a oddawaną mu cześć zatwierdził papież Klemens XI w 1713 roku. Gdy w 1945 roku zniszczono kościół, zachowała się jedynie kaplica z relikwiami bł. Czesława. Jest on patronem Wrocławia.

W ikonografii przedstawiany z kulą ognistą lub ze słupem ognia nad głową, który według tradycji ukazał się podczas oblężenia Wrocławia przez Tatarów. To niecodzienne zjawisko spowodowało ich odwrót. Atrybutami Błogosławionego są: krzyż misyjny, kielich, otwarta księga Ewangelii, laska pielgrzyma, lilia, monstrancja, puszka z komunikantami, różaniec.

 

Inni patroni dnia 20.07: