Święta Boża Rodzicielka Maryja - patronka dnia (01.01)

Nowy Rok przypada na osiem dni od Bożego Narodzenia. Żydowskie prawo stanowiło, że do tego czasu, każdy chłopiec powinien być obrzezany. Kościół świętuje w oktawę Narodzenia Jezusa uroczystość Maryi, Matki Bożej. To dzięki niej spełniły się obietnice danej ludzkości, dotyczące Odkupienia. Uroczystość wyznaczono na pierwszy dzień Nowego Roku, także dlatego by zwrócić uwagę na jej doskonałość i na to, że pierwsza skorzystała z darów Jezusa. Już w VII wieku Kościół zachodni jako dzień Uroczystości Świętej Bożej Rodzicielki Maryi wyznaczył na 1 stycznia. Jest ono najstarszym maryjnum świętem, a do liturgii wprowadzone zostało dopiero w 1931 przez Piusa XI.

Już w starym Testamencie można przeczytać szczegółowe proroctwa, który zapowiadają Zbawiciela Świata i dotyczą też jego matki (Rdz 3, 15), (Mi 5, 1-2), (Iz 7, 14). Poza tymi tekstami, tradycja dostrzega ją jako wzór np. w Pieśni nad Pieśniami, w zwycięskiej Judycie czy w Esterze.

Rodzicami Maryi byli Joachim i Anna, to właśnie oni oddali ją do Świątyni. Bóg wybrał ją na Matkę Jezus Chrystusa, a jej postać obecna jest od Zwiastowanie po Zesłanie Ducha Świętego. Anioł Gabriel zwiastował Jej narodzenie „Syna Najwyższego” i od tamtej pory całkowicie oddała się Bogu. Wraz z oblubieńcem, św. Józefem udała się do rodzinnego Betlejem, gdzie rodzi Jezusa. Ze względu na zagrożenie, ucieka z rodziną do Egiptu, a po śmierci Heroda wraca do Nazaretu. W Kanie podczas wesela jest świadkiem, jak Jej Syn czyni pierwszy cud.

Św. Mateusz, św. Łukasz i św. Marek podają, że Maryja obecna była podczas wędrówek apostolskich Jezusa i jego śmierci. Pod krzyżem zostaje Matką Kościoła i ludzkości. Po zmartwychwstaniu jej Syna, zostaje z Apostołami w Jerozolimie. Teksty Pisma wskazują, że była niezwykle bliska Jezusowi i odegrała kluczową rolę w dziele zbawienia. Tradycja podaje, że żyła jeszcze 12 lat po wniebowstąpieniu Jezusa.

W ikonografii Najświętsza Maryja Panna jest - obok Jezusa - najczęściej występującą postacią. Sztuka chrześcijańska rozwinęła szereg typów Madonny: z Dzieciątkiem, Matki Bożej tkliwej, majestatycznej (w sztuce bizantyjskiej), tronującej, opiekuńczej, orędującej, dziewczęcej, surowej władczyni, królowej, mieszczki, wieśniaczki, wytwornej damy. Ukazywana jest jako Bogurodzica, Niepokalana, Bolesna, Wniebowzięta, Niewiasta z Apokalipsy, Różańcowa, Wspomożycielka, Królowa, Matka Kościoła.
Jej atrybutami są m.in.: gołąb - symbol Ducha Świętego, siedem gołębi - oznaczających siedem darów Ducha Świętego, jagnię, jaskółka, jednorożec; ciała niebieskie: gwiazdy, księżyc, półksiężyc, słońce i gwiazdy; kwiaty: anemon, fiołek, irys, lilia, lilia w ręku - symbol Niepokalanej, róża, różany szpaler; drzewa: cedr, dąb, drzewo figowe; owoce: cytryna - znak cierpienia, goździk, jabłko - symbol Odkupienia, truskawka, winorośl, winogrono jako symbol Jezusa zrodzonego ze szlachetnego winnego szczepu; ciernie, łza, mały krzyż, krucyfiks, miecz, miecz w piersi, siedem mieczów, narzędzia męki w dłoniach anioła; Boskie Miasto, kielich, kielich z hostią, korona, księga, otwarta księga, naszyjnik, naszyjnik z korali, perła, różaniec, smok u stóp, studnia.