Św. Leon Wielki, papież i doktor Kościoła - patron dnia (10 listopada)

Leon urodził się około 400 roku w Toskanii, był synem Kwintyniana. Jako młodzieniec cechował się wielką erudycją i umiejętnościami dyplomatycznymi, dzięki którym mianowany został w 430 roku na archidiakona przez papieża Celestyna I. Dostawał od niego istotne zadania: udał się do św. Augustyna, biskupa Hippony; wysłano go na misję pokojową do Galii. Po powrocie do Rzymu, Leon został wybrany na papieża po śmierci Sykstusa III i konsekrowano go dnia 29 września 440 roku.

Pontyfikat Leona przypadł na okres sporów teologicznych i niejasności w hierarchii kościelnej. Zajął się zwalczaniem herezji głoszonych przez Pelagiusza, twierdzącego, że Jezus nie odkupił grzechów, i Nestoriusza, głoszącego, że w Chrystusie mieszkały dwie osoby. Kwestie te poruszono na soborze w Chalcedonie w 451 roku. W liście do biskupa Konstantynopola, Leon I pisał, że wierzy w jednego Jezusa w obu niezmiennych i nieprzemieszczalnych, ale także nierozdwojonych i nierozdzielnych, tworzących jedną osobę. Ojcowie przjęli ten dogmat i zawołali: "Piotr przemówił przez usta Leona". Papież ujednolicił zasady Kościoła, wprowadził oficjalny zbiór modlitw, powiązał liturgię z codziennym życiem. Przyczynił się także do tego, że cesarz Walentynian III i patriarcha Konstantynopola uznawali prymat Rzymu. Walentynian ogłosił edykt, który postanawiał, że zarządzenia ze Stolicy Apostolskiej uznawane będą za prawo. Za swoje działania jako pierwszy papież otrzymał przydomek „Wielki”.

Zmarła 10 listopada 461 roku w Rzymie, pochowano go w bazylicę św. Piotra. Jego spuścizna to prawie 100 mów wygłaszanych do Rzymian i  ok. 150 listów. W 1754 roku, papież Benedykt XIV ogłosił Leona doktorem Kościoła. Jest patronem muzyków i śpiewaków.

W ikonografii św. Leon Wielki przedstawiany jest w szatach papieskich i w tiarze, czasami w szatach liturgicznych rytu wschodniego lub jako papież piszący. Jego atrybutami są: księga, kielich oraz orszak z półksiężycem, któremu zastępuje drogę.