Błogosławiona Maria Teresa Ledóchowska, dziewica i zakonnica - patronka dnia (6.07)

W roku 1873 rodzice Marii stracili majątek po raz drugi (za pierwszym razem ich dziadek stracił go z
a udział w powstaniu listopadowym), stało sie to na skutek bankructwa instytucji, której akcje wykupili. Ojciec Marii sprzedał więc dobra w Loosdorf i wynajął mieszkanie w St. Polten. Tu dzieci uczęszczały do szkoły Pań Angielskich, przy tej okazji Maria Teresa zapoznała się z dziełem założycielki tej instytucj Marii Ward. Zachowało się jej świadectwo szkolne wystawione na Marię Teresę Ledóchowską w 1875 roku,  Maria miała wtedy lat 12, na którym widnieją same oceny bardzo dobre. Wielkim przeżyciem dla Marii była wiadomość z Polski o uwięzieniu w Ostrowie Wielkopolskim jej stryja, arcybiskupa Mieczysława Ledóchowskiego. Posłała do więzienia napisany przez siebie wiersz ku czci wója arcybiskupa. Dwa lata później cała rodzina witała go radośnie w Wiedniu (1875), gdy już jako kardynał zatrzymał się tam w drodze do Rzymu. Pierwszą swoją książkę - Mein Polen - Maria zadedykowała wójowi. Książka była swoistym sprawozdaniem z podróży, jaką Maria odbyła po Polsce ze swoim ojcem w 1879, miała wówczas zaledwie 16 lat.

 

Kiedy Maria miała 20 lat, rodzina Ledóchowskich w 1883 r.  przenieiosła się na stałe z Austrii do Polski, zamieszkali w Lipnicy Murowanej koło Bochni, gdzie jej ojciec wykupił mocno zaniedbany majątek ziemski. Lipniczanie powitali ich chlebem i solą na czele z burmistrzem miasta i ludnością w strojach krakowskich. Maria bardzo ucieszyła się z powrotu do Polski, jednak rychło zaznała, jakie są kłopoty w prowadzeniu gospodarstwa. W porze zimowej rodzina chętnie zwiedzała pobliski Kraków i brała udział w towarzyskich zebraniach i zabawach. Maria wyróżniała się urodą i inteligencją, dlatego rychło zdobyła sobie sympatię i duże wzięcie towarzyskie.

Zimą 1885 r. Maria zachorowała na ospę i przez wiele tygodni walczyła o życie. Przebyta choroba zostawiła po sobie trwałe ślady na jej twarzy. Jej oganizm był bardzo osłabiony, gdyż sześć lat wcześniej Maria Teresa przebyła ciężki tyfus. a przeżyta ospa dołożyła co swoje. W czasie tej długotrwałej choroby Maria dojrzała duchowo. Zapoznała się z marnością doczesnego życia
i ułudą rozkoszy tego świata. Wedy to zrodziło się w niej postanowienie, że jeśli  dojdzie do
zdrowia to odda się na służbę Panu Bogu. Wkrótce również jej ojciec ciężko zachorował
na ospę i po zaopatrzeniu w sakramenty, ruchło  zmarł. Ojciec pochowany został w Lipnicy 
a Maria Teresa, nadal osłabiona po ciężkiej chorobie, nie była zdolna do prowadzenia majątku.

 

W wyniku starań rodziny Ledóchowskich, sam cesarz Franciszek Józef I mianował Marię damą dworu wielkich książąt toskańskich - Marii i Ferdynanda IV, którzy po wygnaniu z Włoch rezydowali w zamku cesarskim w Salzburgu. Mimo życia na dworze, Maria Teresa prowadziła życie pełne modlitwy i wewnętrznego skupienia. Wtedy to po raz pierwszy zetknęła się z zakonnicami, które przybyły na dwór arcyksiężnej w 1886 r. po datki na misje. Jedną z owych sióstr była dawna dama tegoż dworu, hrabina Gelin, która zapoznała Mariuę z ideą misji Kościoła. Właśnie w tym czasie kardynał Karol Marcial Lavigerie, arcybiskup Algieru, rozwijał ożywioną akcję misyjną na rzecz Afryki.

 

 

Pewnego dnia Maria Teresa dostała do ręki broszurę kardynała, gdzie przeczytała słowa:
"Komu Bóg dał talent pisarski, niechaj go użyje na korzyść tej sprawy, ponad którą nie ma świętszej". To było dla niej światłem z nieba. Znalazła cel swojego życia. Postanowiła skończyć z pisaniem dramatów dworskich, a wszystkie swoje siły obrócić dla misji afrykańskiej. W tej sprawie napisała do stryja, kardynała Ledóchowskiego, który pochwalił jej postanowienie. Jej pierwszym krokiem w realizowanie dzieła był napisay przez nią dramat Zaida Murzynka,  wystawiony na deskach teatru
w Salzburgu, wystawiany także w innych miastach. Ponieważ obowiązki damy dworu zabierały Marii zbyt wiele cennego czasu, czym prędzej zwolniła się z nich . Stanęła wówczas na czele komitetów antyniewolniczych - w których pietnowano kolonializm i zniewolenie. Tam jednak szybko ją zwolniono, gdyż upierała wię aby były to komitety katolickie. Natomiast jej wewnętrzna opozycja w komitetach nalegała zaś, by nadać im charakter świecki a w najlepszym razie międzywyznaniowy.

 

Maria zamieszkała wtedy w pokoiku przy domu starców u sióstr szarytek (1890). Zerwała stosunki towarzyskie i oddała się wyłącznie sprawie Afryki a w roku 1890 nawiązała kontakt korespondencyjny z misjonarzami i na własną rękę zaczęła zaczęła wydawać Echo z Afryki .
Wkrótce korespondencja rozrosła tak dalece, że musiała zaangażować sekretarkę i ekspedientkę. Maria widząc, że jej dzieło bardzo się rozrasta, w roku 1893 w numerze wrześniowym Echa Afryki rzuciła apel o pomoc w jego szezreniu. We wspólpracy z jednym z ojców jezuitów opracowała statut Sodalicji św. Piotra Klawera i w 29 kwietnia 1894 r., w swoje 31. urodziny, i na prywatnej audiencji przedstawiła go do zatwierdzeni papieżowi Leonowi XIII. Papież bezzwłocznie pochwalił dzieło  i udzielił mu swojego błogosławieństwa. Siedzibą sodalicji stanowiły wówczas dwa pokoje przy parafii kościoła Świętej Trójcy w Salzburgu. Maria założyła tam wkrótce muzeum afrykańskie.

Echo z Afryki  od 1892 roku wychodziło także w języku polskim. Administrację Sodacji umieściła Maria Teresa przy klasztorze sióstr urszulanek, gdzie zakonnicą była wtedy jej młodsza siostra,
Urszula (przyszła założycielka urszulanek szarych Serca Jezusa Konającego, kanonizowana
w 2003 r. przez św. Jana Pawła II). Dwa lata później Maria Teresa miała już własną drukarnię.
Maszyny drukarskie anpędzane były wodą z rzeki płynącej przez jej majątek, który zakupiła w Salzburgu. Nową placówkę Soldacji oddała Maria pod opiekę Maryi Wspomożycielki. 

Pismo Echo z Afryki, a od 1911 roku także Murzynek, zaczęły wychodzić w 12 językach. Tu drukowano nadto broszury misyjne, kalendarze, odezwy itp., a potem katechizmy i książeczki religijne w językach Afryki. W roku 1921 utworzyła akcję Prasy afrykańskiej jako pomoc dla misjonarzy w Afryce. Chodziło o druk książek religijnych w tubylczych językach Afryki.

9 września 1896 r. Maria Teresa złożyła śluby zakonne na ręce kardynała Hellera, biskupa Salzburga.

W 1897 r. kardynał zatwierdził konstytucję przez nią ułożoną dla nowego zgromadzenia zakonnego. Dzieło miało trzy stopnie: 1) członkowie zewnętrzni, wspomagający sodalicję; 2) zelatorzy uiszczający ofiary; 3) same zakonnice jako człon wewnętrzny i zasadniczy - prowadzący całe dzieło. W tym samym roku Maria Teresa założyła w Salzburgu drukarnię misyjną.   

 

W roku 1899 Święta Kongregacja Rozkrzewiania Wiary, na której czele stał kardynał Ledóchowski, wydała pismo pochwalne, a następnie przyjęła Sodalicję pod swoją bezpośrednią jurysdykcję. 10 czerwca 1904 r. św. Pius X osobnym breve pochwalił dzieło, a w roku 1910 Stolica Apostolska udzieliła mu definitywnej aprobaty. W roku 1904 Maria Ledóchowska przeniosła stałą siedzibę Soldacji do Rzymu. Cztery lata potem  osobiście udała się do Polski, aby i tu szerzyć swoją ideę misyjną. Na wiadomość o powstaniu Polski niepodległej w 1918 roku, Maria Teresa poleciła na domach swego zgromadzenia zatknąć polskie sztandary. W roku 1920 wysłała sporą zapomogę do Polski. Pod koniec jej życia Echo z Afryki miało ok. 100 000 egzemplarzy nakładu. W roku 1901 Maria Teresa założyła przy domu głównym Sodalicji w Rzymie międzynarodowy nowicjat Stowarzyszenia. Także i biura Sodalicji były rozsiane niemal po wszystkich krajach Europy. Przy każdej z filii zakładano muzeum Afryki. Nadto Maria wyjeżdżała do różnych miast Europy z wykładami i odczytami o misjach w Afryce.

Maria Teresa Ledóchowska zmarła 6 lipca 1922 r. w obecności swoich duchowych córek. W dniu
10 lipca 1922 roku  jej ciało złożono na głównym cmentarzu rzymskim przy bazylice św. Wawrzyńca. Proces beatyfikacyjny Marii Teresy rozpoczęto w roku 1945. Papież Paweł VI w świętym roku jubileuszowym, w niedzielę misyjną 19 października 1975 r., wyniósł ją do chwały ołtarzy. Ciało błogosłwaionej Marii Teresy od roku 1934 spoczywa w domu generalnym Sodalicji w Rzymie. Podczas Soboru Watykańskiego II, biskupi Afryki licznie nawiedzali grób błogosławionej, która całe swoje życie, wszystkie swoje siły i środki poświęciła dla ich ojczystej ziemi. W nagrodę
za bezgraniczne oddanie się sprawom Afryki Maria Teresa zdobyła przydomek Matki Afryki. Błogosławioana Maria Teresa Ledóchowska jest patronką dzieł misyjnych w Polsce.

W ikonografii bł. Maria Teresa przedstawiana jest w habicie Sodalicji św. Piotra Klawera, czasami
z otoczeniu dzieci murzyńskich.