Z Ewangelii na każdy dzień – 18 luty

Pierwsze czytanie:

 (Rdz 6, 5-8; 7, 1-5. 10)
Pan Bóg, widząc, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe, żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się. Wreszcie Pan rzekł: "Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi, bydło, zwierzęta pełzające i ptaki podniebne, bo żałuję, że ich stworzyłem". Tylko Noego Pan darzył życzliwością. Pan rzekł do Noego: "Wejdź wraz z całą twą rodziną do arki, bo przekonałem się, że tylko ty jesteś wobec mnie prawy wśród tego pokolenia. Z wszelkich zwierząt czystych weź z sobą siedem samców i siedem samic, ze zwierząt zaś nieczystych po jednej parze: samca i samicę; również i z ptactwa – po siedem samców i po siedem samic, aby w ten sposób zachować ich potomstwo dla całej ziemi. Bo za siedem dni spuszczę na ziemię deszcz, który będzie padał czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aby wyniszczyć wszystko, co istnieje na powierzchni ziemi – cokolwiek stworzyłem". I wypełnił Noe wszystko tak, jak mu Pan polecił. A gdy upłynęło siedem dni, wody potopu spadły na ziemię.

Psalm:

(Ps 29 (28), 1b-2. 3ac-4. 3b i 9b-10)
REFREN: Pan ześle pokój swojemu ludowi

Oddajcie Panu, synowie Boży,
oddajcie Panu chwałę i sławcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę Jego imienia,
na świętym dziedzińcu uwielbiajcie Pana.

Ponad wodami głos Pański,
Pan ponad wód bezmiarem!
Głos Pana potężny,
głos Pana pełen dostojeństwa.

Zagrzmiał Bóg majestatu:
a w Jego świątyni wszyscy mówią: "Chwała!"
Pan zasiadł nad potopem,
Pan jako Król zasiada na wieki.

(J 14, 23)
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.

Ewangelia:

 (Mk 8, 14-21)
Uczniowie Jezusa zapomnieli zabrać chleby i tylko jeden chleb mieli z sobą w łodzi. Wtedy im przykazał: Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda!" A oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chlebów. Jezus zauważył to i rzekł do nich: "Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chlebów? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiałe są wasze umysły? Mając oczy, nie widzicie; mając uszy, nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?" Odpowiedzieli Mu: "Dwanaście". "A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków?" Odpowiedzieli: "Siedem". I rzekł im: "Jeszcze nie rozumiecie?"

Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

Komentarz do pierwszego czytania

Dzisiejszy fragment z Księgi Rodzaju ukazuje dramat ludzkości pogrążonej w grzechu i chaosie moralnym. W obliczu ogromu zła Bóg odczuwa ból, ale nie pozostawia świata bez nadziei. Pośród ciemności pojawia się Noe – człowiek sprawiedliwy, darzony Bożą życzliwością.
Bóg, widząc grzech, nie jest obojętny. Jego żal nad stworzeniem ukazuje głębię Jego miłości do świata i cierpienie z powodu zła, które niszczy człowieka. Grzech nie jest wyłącznie sprawą osobistą – rujnuje nasze relacje z Bogiem, innymi i sobą. Czy dostrzegamy, jak wpływa na nasze życie? Bóg pragnie nas uratować przed tym zniszczeniem, ale potrzebuje naszej odpowiedzi.
Na tle zepsucia Noe wyróżnia się wiernością i zaufaniem. Bóg powołuje go do zbudowania arki, która stanie się narzędziem zbawienia. Mimo możliwych szyderstw i niezrozumienia Noe ufa Bogu i wypełnia Jego wolę. W świecie odrzucającym Boże wartości jesteśmy powołani do podobnej wierności, nawet gdy wydaje się to trudne. Czy mamy odwagę, by być jak Noe, wierni Bogu i Jego planom, nawet gdy ich nie rozumiemy?
Historia Noego zapowiada zbawienie w Jezusie Chrystusie. Arka, która ocaliła Noego, jest obrazem krzyża, przez który Jezus zbawia ludzkość. Kościół jest dzisiaj tą „arką”, prowadzącą nas do zbawienia. Sakramenty są drzwiami do tej arki. Czy korzystamy z tej łaski, którą Bóg nam daje? Czy ufamy Mu i wybieramy życie blisko Niego?
Noe i jego rodzina przetrwali, bo zaufali Bogu. Dziś również stajemy przed decyzją – czy wejdziemy do Bożej „arki”, czy pozostaniemy poza nią, narażając się na duchowe zagubienie? Bóg nie chce naszej zguby, ale pragnie nas zbawić. Odpowiedź na Jego wezwanie zależy od nas. Czy zaufamy Mu i skorzystamy z przygotowanego dla nas ratunku?

Komentarz do psalmu

Psalm ten wychwala Boga, Jego majestat i moc. Ukazuje Boga, który przez swoje słowo włada światem, wyzwala i błogosławi swoje dzieci. Wzywa nas do oddania czci Bogu, najwyższemu Panu całego stworzenia, i dostrzegania w Jego wielkości nie tylko mocy, ale także miłości, która jest źródłem naszego życia.
„Oddajcie Panu chwałę” przypomina, że nasze życie powinno odpowiadać na Bożą chwałę. Nasza postawa wobec Boga nie powinna być bierna, ale pełna adoracji. Każda chwila życia, nasze radości i smutki są darem od Boga i częścią Jego planu. Oddanie chwały Bogu to nie tylko modlitwa, ale także życie, które wyraża uznanie Jego panowania. Czy moje życie świadczy o moim oddaniu Bogu? Psalmista porównuje potęgę Boga do burzy i piorunów, co ukazuje Jego nieograniczoną moc. Choć czasem czujemy się przytłoczeni przeciwnościami, ten psalm przypomina, że Bóg panuje nad wszystkim – nad burzami życia i ciemnościami. On jest Panem naszego życia. Czy ufam Jego mocy w trudnych chwilach?
Psalm ukazuje Boga jako nie tylko Sędziego, ale także Ojca, który pragnie naszego dobra. Jego panowanie przynosi pokój, błogosławieństwo i bezpieczeństwo. Czy dostrzegam w Bogu Ojca, który pragnie mojego dobra? Jak mogę przyjąć Jego błogosławieństwo w moim życiu?
Naszą odpowiedzią na Bożą chwałę powinna być modlitwa, życie pełne uwielbienia i zaufania. Oddanie Bogu chwały to postawa serca, która przejawia się w naszych codziennych działaniach. Kiedy dostrzegamy Bożą moc w świecie, powinniśmy reagować wdzięcznością. Czy moje życie odzwierciedla Bożą świętość, sprawiedliwość i miłość?

Komentarz do Ewangelii

Jezus rozmawia z uczniami, którzy zaniepokojeni brakiem chleba nie rozumieją Jego misji. Stawia pytania, które mają otworzyć ich oczy na głębszą prawdę o Nim i Jego planie. To wyzwanie, by patrzeć na życie oczami wiary i dostrzegać Bożą obecność w codzienności. Uczniowie koncentrują się na materialnych sprawach, zapominając o mocy Jezusa, który może zaspokoić wszystkie potrzeby. Jezus przypomina, że Jego misja jest większa niż codzienne troski. Czy nie koncentruję się zbytnio na materialnych problemach, zapominając o Bożej opiece?
Jezus zauważa, że uczniowie nadal martwią się o brak jedzenia, mimo że byli świadkami cudów, jak rozmnożenie chleba. Pyta ich, dlaczego zapominają o Jego mocy i obietnicach. Tak często skupiamy się na tym, czego nam brakuje, zapominając, że Bóg może zaspokoić nasze potrzeby, także duchowe. Jezus pragnie, byśmy dostrzegali Jego działanie w każdym momencie życia, nie tylko w cudach. Czy dostrzegam Boże działanie w moim życiu, nawet w trudnych chwilach?
Jezus oskarża uczniów, że mają oczy, ale nie widzą, i uszy, ale nie słyszą. To mocne słowa, które pokazują, jak łatwo być fizycznie blisko Jezusa, a nie rozumieć Jego misji. Jezus pragnie, byśmy patrzyli na życie przez pryzmat wiary i dostrzegali Jego obecność w każdej chwili. Wiara polega na zauważeniu Boga w codziennych sytuacjach. Czy pozwalam, by moje serce było otwarte na Jego działanie?
Na koniec Jezus wzywa uczniów do głębszego zrozumienia Jego misji. Przyszedł, by zbawić nas od grzechu i ofiarować życie wieczne. Jezus chce, byśmy rozumieli, że Jego obecność to nie tylko pomoc w codziennych sprawach, ale zaproszenie do uczestnictwa w Jego misji zbawienia. Czy moje zrozumienie Jezusa jest pełne?

Komentarze zostały przygotowany przez s. Tomaszę Potrzebowską CSC

źródło: mateusz.pl

 (J 14, 23)
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.

Módlmy się.

(Ps 29 (28), 1b-2)
Pan ześle pokój swojemu ludowi