Ewangelia na dziś (19.03.2021)

Pierwsze czytanie:

(2 Sm 7, 4-5a. 12-14a. 16)
Pan skierował do Natana następujące słowa: „Idź i powiedz mojemu słudze Dawidowi: To mówi Pan: "Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem. Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki”.

 Psalm:

 (Ps 89, 2-3. 4-5. 27 i 29)
REFREN: Jego potomstwo będzie trwało wiecznie

Będę na wieki śpiewał o łasce Pana,
moimi ustami Twą wierność będę głosił
przez wszystkie pokolenia.
Albowiem powiedziałeś:
"Na wieki ugruntowana jest łaska",
utrwaliłeś swoją wierność w niebiosach.

"Zawarłem przymierze z moim wybrańcem,
przysiągłem mojemu słudze, Dawidowi:
Utrwalę twoje potomstwo na wieki
i tron twój umocnię na wszystkie pokolenia".

"On będzie wołał do Mnie: „Tyś jest Ojcem moim,
moim Bogiem, Opoką mego zbawienia”.
Na wieki zachowam dla niego łaskę
i trwałe z nim będzie moje przymierze".

 Drugie czytanie:

(Rz 4, 13. 16-18. 22)
Bracia: Nie od wypełnienia Prawa została uzależniona obietnica dana Abrahamowi i jego potomstwu, że będzie dziedzicem świata, ale od usprawiedliwienia z wiary. I stąd to dziedzictwo zależy od wiary, by było z łaski i aby w ten sposób obietnica pozostała niewzruszona dla całego potomstwa, nie tylko dla potomstwa opierającego się na Prawie, ale i dla tego, które ma wiarę Abrahama. On to jest ojcem nas wszystkich, jak jest napisane: „Uczyniłem cię ojcem wielu narodów” przed obliczem Boga. Jemu on uwierzył jako Temu, który ożywia umarłych, i to, co nie istnieje, powołuje do istnienia. On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co było powiedziane: „takie będzie twoje potomstwo”. Dlatego też poczytano mu to za sprawiedliwość.

(Ps 84, 5)
Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, będą Ciebie wychwalali na wieki.

Ewangelia:

(Mt 1, 16. 18-21. 24a)
Jakub był ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem. Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem prawym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: „Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański.

 Komentarze przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego:

 Komentarz do pierwszego czytania:

Prorok Natan otrzymuje proroctwo podczas snu. W Starym Testamencie sen był jedną z form przemawiania Boga do człowieka. Spokojny sen jest utożsamiany ze sprawiedliwością śpiącego. Ten, kto żyje według Prawa, również rozmyśla o nim podczas nocy (por. Ps 1,2). Prorok Natan dzięki swojej otwartości na słowo Boga, przyjmuje proroctwo o domu Dawidowym. To, co usłyszał, można interpretować dosłownie jako zapowiedź budowy przez jego syna, Salomona, świątyni Pańskiej. Jednak w wymiarze przyszłości jest to zapowiedź Mesjasza, który stanie się Synem Bożym. Będzie On pochodził z królewskiej dynastii Dawida. Jego królowanie nie będzie się ograniczało wyłącznie do władzy ziemskiej, ale będzie wykraczało poza czas. Jeśli dom, który ma zbudować Mesjasz, ma trwać na wieki, to musi to być niezniszczalna budowla.
Proroctwo Natana jest jednym z najważniejszych tekstów Starego Testamentu. Jest ono podstawą późniejszego przemawiania proroków, którzy będą zapowiadać Mesjasza. Prorocy starotestamentalni byli otwarci na słowo Boże, które jak w przypadku Natana, nadało historii świata zupełnie nowy kierunek. Czy ja dzisiaj jestem tak gotowy na przyjęcie słowa Bożego? Czy słucham Boga całym życiem, nawet we śnie?

Komentarz do psalmu:

Łaska Boża objawia się w obietnicy i nadziei. Łaskawość Boga definiuje Go jako niezmiennego i zawsze wiernego człowiekowi. Pewność tej obietnicy wyraża psalm responsoryjny, w którym autor chce śpiewać na wieki o dobroci Boga. Śpiewany dziś fragment Psalmu 89 zawiera przypomnienie proroctwa danego Natanowi. Warto spojrzeć na całą jego treść. W innych miejscach Psalmista przypomina niewierności i odstępstwa ludu wybranego. Człowiek w swojej zmienności i grzeszności może stracić zaufanie do Boga. Jeszcze łatwiej przestać ufać Bogu, gdy przychodzą trudności. Warto przypomnieć sobie wtedy momenty, w których szczególnie widziałem Boże działanie. Tak jak Psalmista wspomina przymierze z Bogiem, tak ja mogę przypomnieć sobie moje „przymierza” z Bogiem. Może będą to sakramenty, które przyjmowałem? W nich można „namacalnie” spotkać Boga, który tak okazuje swoją łaskawość.

Komentarz do drugiego czytania:

Abraham mógłby czuć żal do Pana Boga. Powołując go, bowiem, obiecuje mu ziemię, potomstwo i błogosławieństwo. Dalsza historia jego życia wydaje się zupełnie przeczyć Bożej obietnicy. Już w słowach powołania Bóg poleca mu wyjść z ziemi ojca. Później Abraham musi ratować z niewoli swojego bratanka, Lota. Jakby tego było mało, jego żona Sara była bezpłodna, co w czasach starotestamentalnych było oznaką braku Bożego błogosławieństwa. Czy można zarzucić Abrahamowi, że nie był posłuszny Bożemu słowu?
Św. Paweł pisze dziś, że wypełnienie obietnic danych Abrahamowi nie opiera się na jego sprawiedliwych czynach. Abraham musiał podjąć ryzyko. Wbrew wszystkim racjonalnym sądom, a nawet przecząc wydarzeniom, które wskazywały na brak Bożego błogosławieństwa, patriarcha „wbrew nadziei uwierzył nadziei”. Papież Franciszek komentując ten list, mówił: „jego wiara otworzyła się na nadzieję pozornie nieuzasadnioną; jest ona zdolnością do wykraczania poza rozumowanie ludzkie, poza mądrość i roztropność świata, poza to, co zwykle uważa się za zdrowy rozsądek, aby wierzyć w to, co niemożliwe”. Abraham mógł zwątpić, ale dzięki nadziei, którą pokładał w Bogu, stał się „ojcem wielu narodów”. Pan Bóg może dopuszczać próbę, ale tylko po to, bym jeszcze bardziej zbliżył się do Niego. Czy ja potrafię dziś zaufać Panu i uznać, że to, co nieraz zaprzecza ludzkiej logice, może doprowadzić mnie do Niego?

Komentarz do Ewangelii:

Ojcostwo św. Józefa jest zupełnie niecodzienne i niezwykłe. Narodzeniu Jezusa i okresowi Jego dzieciństwa towarzyszyło wiele trudnych i niezrozumiałych wydarzeń. Te okoliczności pokazały, jakie jest serce św. Józefa. Z okazji Roku Świętego Józefa papież Franciszek skierował list apostolski, który odkrywa, co działo się w sercu Oblubieńca Maryi.
W Ewangelii św. Mateusza, którą możemy dziś usłyszeć, ujawnia się posłuszne i przyjmujące słowo Boże, serce św. Józefa. W śnie, który może przypominać nam sen proroka Natana z pierwszego czytania, Józef otrzymuje prorocze zapewnienie, które przyczynia się do rozwiązania jego dylematu. Dzięki swojej sprawiedliwości i posłuszeństwu jest w stanie zaufać Bogu. Papież wskazuje, że „dzięki posłuszeństwu przezwyciężył swój dramat i ocalił Maryję (…) [i] jawi się jako mężczyzna okazujący szacunek, delikatny, który (…) opowiada się za reputacją, godnością i życiem Maryi”.
Ewangelia św. Łukasza przywołuje następne dramatyczne wydarzenie z życia Świętej Rodziny. Chociaż nie jest to bezpośrednio w Ewangelii powiedziane, można przypuszczać, że Józef nie był szczęśliwy z powodu kolejnego zagrożenia związanego z życiem Jezusa. Ostatnie słowa Ewangelii ujawniają, jak bardzo Jezus jest świadomy swojego Boskiego pochodzenia, a jednocześnie misji bycia człowiekiem. Po wyznaniu, Kto jest Jego prawdziwym Ojcem, w pełni poddaje się woli swojej Matki i prawnego ojca. Jezus wraca do domu Józefa, gdzie w posłuszeństwie będzie kształtowana Jego wola ludzka. Ojciec Święty Franciszek podsumowuje to słowami: „w ukryciu, w Nazarecie, w szkole Józefa, Jezus nauczył się wypełniać wolę Ojca. Wola ta stała się Jego codziennym pokarmem”.
W czasach, gdy ojcostwo jest coraz mniej dostrzegalne, św. Józef w cichości swojego serca pokazuje, że nadal warto być ojcem. Możemy w jego sercu widzieć potrzebne wskazówki i motywacje do walki o bycie prawdziwie ojcem, którego dzieci tak bardzo potrzebują.

Komentarze zostały przygotowane przez Jakuba Zinkowa kleryka IV roku WMSD w Warszawie

źródło: matuesz.pl

(Ps 84, 5)
Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, będą Ciebie wychwalali na wieki.

Módlmy się.
Panie Jezu Chryste, zdroju miłosierdzia Bożego, odpuść nam nasze winy,
zaprowadź nas do domu Ojca, otwórz nam bramy Nieba na wieki. Amen

Red.