Psy i kundle [FELIETON]

Jakakolwiek by zresztą rządziła ekipa, zawsze takie zastrzeżenia można formułować i zawsze znajdą się słuszne elementy krytyki, ponieważ polityka jest rzeczą złożoną trudną, Ważne kwestie społeczne i polityczne  często nie pozwalają sformułować odpowiedzi, które satysfakcjonowały by wszystkich. To jest sytuacja do pewnego stopnia normalna w każdym państwie i w każdej sytuacji, a zwłaszcza tak trudnej jak obecna.

 Jest jednak pewien szczególny  sposób krytyki, który uważam za szczyt hipokryzji i bezczelności. Jest to próba porównania rządów obecnej ekipy do komunistycznego systemu zamordyzmu i represji. Próba taka jest niedopuszczalna, wcale nie z tego powodu, że dziś na półkach jest coś więcej niż ocet. I nawet nie z tego powodu, choć ten jest też ważny, że rządząca ekipa może następne wybory po prostu przegrać, a w PRL-u takiej możliwości nie było. 

 Zasadnicza jednak różnica, z której powinni sobie zdawać sprawę dawni działacze i dzisiejsi krytycy, polega na czymś innym. PRL-owskie rządy opieraly się na obcej sile. Na obcych bagnetach. Na obcych czołgach. Była to siła tego samego mocarstwa, które dziś ogniem i mieczem pustoszy Ukrainę. Ci którzy dobrowolnie  im służyli, bo nikt im przecież pistoletu do głowy nie przystawiał, nie zostali w żaden sposób rozliczeni, pozwolono im po 89 roku żyć normalnie w nowej Polsce. A oni dziś mają czelność twierdzić, że polski rząd (który może się komuś nie podobać, ale to jednak polski rząd), porównać można do kundli. A siebie — porównać próbują do rasowych psów. 

Słusznie o takich pisał Norwid: „Nie trzeba siebie, wciąż siebie, mieć środkiem, By, mimowiednie, się nie stać wyrodkiem — (...) / Nie trzeba kłaniać się Okolicznościom, / A Prawdom kazać, by za drzwiami stały; / Przedawać laury starym znajomościom, / Myśląc, że dziejów - rytm zgłuszą tymbały!”

Stracili kolejną okazję do siedzenia cicho. To nie jest już tylko sprawa polityki. To jest kwestia honoru i kwestia smaku.

Maksymilian Powęski